Ik ga herhaaldelijk in gedachten door mijn eigen biografie. Ik weet niet wat het is om structureel achtergesteld te worden. Vijf vinkjes, Als trainingsacteur werd en word ik vaak gecast als directeur of bestuurder. Iemand zei een keer ‘je hebt zo’n hoofd, je klinkt zo’. In vinkjestermen: je ziet eruit en praat als een zevenvinker.  

 

Er zijn meer Peters dan vrouwen in de bestuurskamer. En zo was ik in één keer soortnaam. Ik kan niet voor de categorie spreken die ik ongewild representeer. Ik kan wel zeggen wat ik zelf doe met het doel anderen te inspireren:  

• De teamleden (spelers) ten allen tijde betrekken bij wat me maken. Het is hun verhaal.

• Proberen te leren van (pijnlijke) fouten. In stilte verwerken en het anders doen.  

• Faciliteren i.p.v. regisseren.  

• Bij elk cruciaal moment afvragen: met welke rol dien ik de verandering?

• De pijn in het systeem omzetten in beelden, werk- en dialoogvormen.

• De politieke, polariserende toon aanvaarden en de ruimte zoeken voor dialoog over gedrag tussen mensen.  

• Erkennen dat pijn en schuld bij elkaar horen. Niet direct de ongemakkelijkheden gladstrijken. 

• Zeggen wanneer iets stigmatiserend of discriminerend is.